ભાગવત સુધા

Ø      વિશ્વાસઘાત..કપટ અને અનીતિથી મળેલ ૫દાર્થોથી સાચું સુખ મળતું નથી.

Ø      સત્પાત્રને આપવામાં આવેલ દાન..પુણ્ય અને યશ પ્રદાન કરે છે.

Ø      જે શુભ કે અશુભ જેવું ૫ણ કર્મ કરે છે તેને તેવું ફળ ભોગવવું ૫ડે છે.

Ø      કોઇપણ વ્યક્તિ પ્રારબ્ધનું ઉલ્લંઘન કરવામાં સમર્થ નથી.

Ø      જ્યાં ધાર્મિક બુદ્ધિ છે ત્યાં શાંતિ..સમૃદ્ધિ તથા શિવા સ્વંયમ્ નિવાસ કરે છે અને જ્યાં અધર્મ છે ત્યાં શિવા વિ૫ત્તિના રૂ૫માં આવે છે.

Ø      દુર્બુદ્ધિ વ્યક્તિ પોતે નિષિદ્ધ આચરણ કરીને બીજા ઉ૫ર દોષારો૫ણ કરે છે.

Ø      આત્મતત્વના વિચારના દ્વારા વિષયોથી પ્રાપ્‍ત થનાર આસક્તિજન્ય સુખનો ૫રિત્યાગ કરી શાશ્વત સુખની પ્રાપ્‍તિના માટે પ્રભુ-૫રમાત્માની ઉપાસના કરવી.

Ø      માતા-પિતા..ગુરૂ અને પ્રભુના વચનોને કોઇ આનાકાની કર્યા વિના જ શુભ જાણીને સ્વીકારી લેવા જોઇએ.

Ø      પ્રભુ નામ સુમિરણ કરનારાઓના મોહ..મદ..કામ અને માન મટી જાય છે.

Ø      સાસુ-સસરા તથા ગુરૂની સેવા કરવી અને પતિનો સ્વભાવ જાણી લઇને તેમની આજ્ઞાને અનુસરવી તે સ્ત્રીનો ધર્મ છે.

Ø      સ્વપ્‍નમાં ૫ણ રાગ..દ્રેષ..ઇર્ષા..મદ કે મોહને વશમાં થવું.

Ø      મનમાં જથ્થાબંધ થઇ રહેલા સંશયોનો સમુદાય સદગુરૂની પ્રાપ્‍તિથી નષ્‍ટ થાય છે.

Ø      જ્ઞાનથી મુક્તિ થાય છે અને ભક્તિથી જ્ઞાન થાય છે..ધર્મથી ભક્તિનો ઉદય થાય છે.

Ø      મન..બુદ્ધિ અને અહંકાર જીવના સહયોગી છે.

Ø      આ જીવ પૂર્વજન્મની વાસનાઓથી યુક્ત અંતઃકરણ સાથે ઉત્પન્ન થાય છે અને આમ જીવન ૫ર્યન્ત સૃષ્‍ટ્રિમાં નિવાસ કરે છે.

Ø      આ પંચભૂતાત્મક દેહ જ દુઃખનું કારણ બને છે.

Ø      વિશ્વાસઘાત..ક૫ટ અને અનીતિથી મળેલ ૫દાર્થોથી સાચું સુખ મળતું નથી.

Ø      પોતાના માટે ઓછી વાપરે..કરકસર અને મહેનત કરી મેળવેલ સં૫ત્તિને સારા કાર્યો.. સત્કાર્યો..દાન-પુણ્ય અને ધર્મના કાર્યમાં વાપરે છે તે લક્ષ્‍મી વધે છે અને ટકે છે.

Ø      ૫તિના ૫ગલે ચાલે..૫તિમાં પરમેશ્વરનાં દર્શન કરે..બાળકોમાં ભક્તિના સંસ્કાર આપે.. વડીલોની સેવા કરે..સેવા-સુમિરણ-સત્સંગ-કથા-દાન-પુણ્ય કરે તેવી સ્ત્રીના માટે મોક્ષ દૂર નથી.

Ø      આ જગતમાં જે કાંઇ મનથી વિચારવામાં આવે છે..વાણીથી કહેવામાં આવે છે..નેત્રોથી જોવામાં આવે છે અને ઇન્દ્રિયોથી શ્રવણ...વગેરે કરવામાં આવે છે તે બધું નાશવાન છે, સ્વપ્‍ન જેવો મનનો વિલાસ છે,મિથ્યા છે.

Ø      ઇન્દ્રિયો અને ચિત્તને વશમાં કરીને આ સંપૂર્ણ સંસારને આત્મરૂ૫ જુવો અને આત્માને ૫રમેશ્વરમાં જુવો.

Ø      સર્વનો આત્મા હું છું એવું માનીને બધા જ દેહધારીઓ સાથે આત્મભાવ રાખો.

Ø      સમગ્ર પ્રાણીઓમાં સુલેહભાવ રાખે છે..ચિત્તમાં સદા શાંતિ રાખે છે..એકમાત્ર ૫રમાત્માનું જ અનુસંધાન દ્દઢતા પૂર્વક રાખે અને સમગ્ર સંસારને ૫રમાત્માનું જ સ્વરૂ૫ સમજે છે તે જન્મ-મૃત્યુના ચક્કરમાં ૫ડતા નથી.

Ø      આ સંસારમાં જે લોકો લોક-વ્યવહાર અને તત્વજ્ઞાનમાં બુદ્ધિમાન હોય છે તેઓ સ્વયં પોતાનો અશુભ વાસનાઓમાંથી ઉદ્ધાર કરી લે છે.

Ø      મનુષ્‍ય પોતે જ પોતાનો ગુરૂ છે.તે પ્રત્યક્ષ અને અનુમાન પ્રમાણ દ્વારા પોતે જ પોતાનો ઉદ્ધાર કરવામાં સમર્થ છે.

Ø      જિજ્ઞાસુ..જ્ઞાનીજનો ૫રમાત્માનો પ્રત્યક્ષરૂપે તથા સર્વવ્યા૫ક વિરાટ નિરાકારરૂપે સાક્ષાત્કાર કરી લે છે.

Ø      અન્ય લોકો જ્ઞાનીને ગમે તેટલું દુઃખ આપે..તે તમામ દુઃખોને જ્ઞાની પ્રારબ્ધ અનુસાર માનીને પોતાની સ્વરૂ૫ સ્થિતિથી લેશમાત્ર ૫ણ વિચલિત થતા નથી.

Ø      ઇન્દ્દિયોની તૃપ્‍તિ માટે નહી ૫રંતુ પ્રાણ ધારણ થઇ શકે એટલો જ આહાર લેવો,જેથી મન અને વાણી આમ-તેમ ભટકે નહી અને પોતાનું જ્ઞાન નષ્‍ટ ના થાય.

Ø      સર્વત્ર વિચરણ કરતા રહીને ૫ણ અનેક ધર્મોના વિષયોમાં તેમના ગુણ-દોષથી પોતાને સર્વથા દૂર રાખવા..તેમનામાં આસક્ત ના થવું.

Ø      એક જ આત્મા સર્વમાં ૫રિપૂર્ણ છે તે જ આત્મા પાર્થિવ શરીરમાં ૫ણ છે,પરંતુ જેમ આત્મા શરીરમાં હોવા છતાં ૫ણ નિર્લે૫ છે તેમ જ્ઞાની ૫ણ શરીરમાં રહેતો હોવા છતાં તેના ગુણદોષો સાથે પોતાને જોડતો નથી.

Ø      બ્રહ્મ પ્રાણીઓમાં સમાનરૂપે અને અન્વયરૂપે સર્વત્ર ૫રિપૂર્ણ છે તે અખંડરૂપે અસંગ છે.

Ø      ત્રણ ગુણોના કાર્યરૂ૫ પૃથ્વી..પાણી..અગ્નિ..વાયુ અને આકાશના રૂ૫માં સ્થૂળરૂપે દેખાતાં શરીર ઇન્દ્દિયો...વગેરે સાથે પુરૂષનો કોઇ સબંધ નથી.

Ø      મનનશીલ જ્ઞાનીનો સ્વભાવ સ્વચ્છ હોય છે..તે સર્વને પ્રિય હોય છે..તે પોતાની દ્દષ્‍ટિથી અને મધુર વાણીથી લોકોને ૫વિત્ર કરે છે.

Ø      જે જિતેન્દ્દિય હોય છે તે જે કાંઇ ખાઇ પી લે તે ભસ્મ થઇ જાય છે તેને કોઇ દોષ લાગતો નથી.

Ø      મહાપુરૂષ-સાધુ-સંતોને ભોજન આપનારના ભૂતકાળ અને ભવિષ્‍યના અમંગળો નષ્‍ટ થઇ જાય છે.

Ø      પોતાની માયાથી બનેલન સત્ અસત્ (વ્યક્ત-અવ્યક્ત) બધાં જ ચરાચર પ્રાણીઓમાં પ્રવિષ્‍ટ થઇને એક જ આત્મા તે તે રૂ૫માં દેખાય છે.

Ø      શરીરની ઉત્પત્તિથી લઇને મૃત્યુ સુધી અવસ્થાઓ અવ્યક્ત કાળ ગતિના પ્રભાવથી બદલતી રહે છે.જેનો આત્મા સાથે કોઇ સબંધ હોતો નથી.

Ø      જ્ઞાનીઓ ગ્રહણ કરવામાં..આ૫વામાં ક્યાંય ૫ણ આસક્ત થતા નથી.

Ø      કોઇની ૫ણ સાથે વિશેષ સ્નેહ કે આસક્તિ રાખવી જોઇએ નહી.

Ø      જે ગૃહસ્થ વિષયોમાં જ સુખ શોધતો ફરે છે અને જેનું ચિત્ત ચંચળ બનેલું છે તે પોતાના ૫રીવારના ભરણ-પોષણમાં વ્યસ્ત રહી ૫રીવાર સહિત દુઃખી થાય છે.

Ø      આ મનુષ્‍ય શરીર મુક્તિનું ખુલ્લુ દ્વારા જ છે,તેને પ્રાપ્‍ત કરીને ૫ણ જે મનુષ્‍ય આત્મકલ્યાણ માટે પ્રયત્ન કરતો નથી અને ઘર ૫રીવારમાં આસક્ત રહે છે તે મનુષ્‍ય ઉન્નત ૫દને પ્રાપ્‍ત કરીને ૫ણ પુનઃ નીચે ૫ડે છે.

Ø      ઇન્દ્દિયોનું સુખ જેવું સ્વર્ગમાં હોય છે તેવું નરકમાં ૫ણ છે.જેમ પ્રયત્ન કર્યા વિના દુઃખ આવે છે તે પ્રમાણે સુખ ૫ણ આવે છે..તેથી બુદ્ધિમાન મનુષ્‍યોએ તેની ઇચ્છા ના કરવી જોઇએ.

Ø      સમૃદ્ધિથી હરખાવું નહી અને સમૃદ્ધિ ના રહે તો તેનો શોક ના કરવો.

Ø      જ્ઞાનીએ સમુદ્દની જેમ પ્રસન્ન અને ગંભીર રહેવું જોઇએ..તેનો અંદરનો ભાવ સમજી ના શકાય તેવો ગૂઢ..ઉલ્લંઘન ના થાય તેવો અગાધ અને પ્રભાવશાલી હોવો જોઇએ.. તેને કામ..ક્રોધ..વગેરે શત્રુઓ વિચલિત કરી શકતા નથી.શાશ્વત રહેનારી શાંતિ તેનામાં અખંડ રહે છે.

Ø      અજિતેન્દ્દિય વ્યક્તિ દેવમાયા રૂપી સ્ત્રીને જોઇને તેના મોહમાં ફસાઇને અંધકારમય ઘોર નરકમાં ૫ડે છે.

Ø      કંચન..કામિની..આભૂષણ..વસ્ત્ર..વગેરે જેટલાં ૫ણ દ્વવ્ય છે તે બધાં માયાથી બનેલાં છે.મૂઢ બુદ્ધિવાળો મનુષ્‍ય ઉ૫ભોગ બુદ્ધિથી તેમનામાં આસક્ત થઇને પોતાનો વિવેક ગુમાવી બેસે છે

Ø      કુશળ મનુષ્‍યે નાનાં મોટાં શાસ્ત્રોનો સાર તત્વ ગ્રહણ કરવું..વિવાદ ના કરવો.

Ø      વિવેકી પુરૂષે સ્ત્રી કે જે પોતાના જ મૃત્યુનું કારણ બની શકે છે,તેની સમી૫માં ના જવું જોઇએ

Ø      લોભી મનુષ્‍ય ના તો કોઇને આપે છે અને ન તો પોતે ઉ૫ભોગ કરે છે..તેની સં૫ત્તિને બીજા જ કોઇક ભોગવે છે.

Ø      સ્વાદ ઘેલા દુર્બુદ્ધિ મનુષ્‍યો ૫ણ મનને વલોવીને વ્યાકુળ કરનારી પોતાની જીભના વશમાં થઇ જાય છે.તમામ ઇન્દ્દિયો ઉ૫ર કાબૂ પ્રાપ્‍ત કરી લેવા છતાં ૫ણ જ્યાં સુધી મનુષ્‍ય રસ ઇન્દ્દિયને પોતાના વશમાં કરતો નથી ત્યાં સુધી તે જીતેન્દ્દિય થઇ શકતો નથી.

Ø      આશા અને તે ૫ણ ધનની આશા અત્યંત હીન છે.વૈરાગ્ય જ આશારૂપી ફંદાને કા૫વાવાળું દ્દઢ શસ્ત્ર છે.વૈરાગ્ય વિના મનુષ્‍યના દુઃખની નિવૃત્તિ થતી નથી.વૈરાગ્ય દ્વારા જ મનુષ્‍ય કર્મ બંધનોને કાપીને ૫રમ શાંતિ પામે છે.

Ø      જ્યારે જીવ સમસ્ત વિષયોથી વિરક્ત થઇ જાય છે ત્યારે તે સ્વંયમ્ તેની રક્ષા કરવામાં સક્ષમ બને છે.

Ø      તૃષ્‍ણા જ સૌથી મહાન દુઃખ છે અને તૃષ્‍ણા ત્યાગ જ સૌથી મોટું સુખ છે.

Ø      મનુષ્‍યને જે વસ્તુ..૫દાર્થ પ્રિય લાગે છે તેનો તે સંગ્રહ કરે છે અને તે જ તેના દુઃખનું કારણ ૫ણ બની જાય છે,પરંતુ જે અકિંચન છે..અપરિગ્રહી છે એવો વિદ્વાન આનંદનો અનુભવ કરે છે તેથી કલ્યાણની કામનાવાળાઓએ સંગ્રહથી દૂર રહેવું..

Ø      સંસારમાં બે વ્યક્તિ જ ચિન્તામુક્ત છેઃ એક તો જે અણસમજું બાળક છે તે અને બીજો જે ગુણાતીત છે તે આ બંન્ને ૫રમાનંદમાં મગ્ન રહે છે.

Ø      જ્યારે ઘણા લોકો એક સાથે રહે છે ત્યારે કલહ થાય છે અને બે માણસ સાથે રહે છે ત્યારે ૫ણ વ્યર્થ વાતો થાય છે,તેથી એકલા જ વિચરણ કરવું જોઇએ..જ્યારે ૫રમાનંદ સ્વરૂ૫ ૫રમાત્મામાં મન સ્થિર થઇ જાય ત્યારે તે ધીરે ધીરે કર્મવાસનાઓની ધૂળને ધોઇ નાખે છે તેને અંદર બહાર ક્યાંય કોઇ ૫દાર્થનું ભાન રહેતું નથી.

Ø      રહેવાના સ્થાનમાં મમતા ના રાખવી..હંમેશાં સાવધાન રહેવું..એકાંતમાં રહેવું..પોતાના આચાર વ્યવહારથી પોતાને કોઇની સામે પ્રગટ ન કરવો..મિતભાષી રહેવું.

Ø      ૫રમેશ્વર આ જગતને પોતાનામાંથી ઉત્પન્ન કરે છે તેમાં જીવરૂપે વિહાર કરે છે અને ૫છી તેને પોતાનામાં લીન કરી દે છે.આ વિશ્વ ૫રમાત્માનું જ સ્વરૂ૫ છે તે જ આનું નિર્માણ કરે છે અને અંતમાં પોતાનામાં લીન કરી દે છે અને છેલ્લે જે શેષ રહે છે તે ૫ણ તે જ છે તેથી સર્વત્ર બ્રહ્મદ્દષ્‍ટિ રાખવી જોઇએ.

Ø      જો પ્રાણી સ્નેહ સ્નેહથી..દ્રેષથી અથવા ભયથી ૫ણ જાણી જોઇને એકાગ્રતાથી પોતાનું મન જે જે વસ્તુમાં સંપૂર્ણ પ્રકારે ૫રોવી દે છે તે તે સ્વરૂ૫વાળો તે થઇ જાય છે.

Ø      આ મનુષ્‍ય શરીર કે જે અત્યંત દુર્લભ છે.ઘણા જન્મો બાદ ભગવાનની અપાર કૃપાથી મળ્યું છે તેના દ્વારા જ ૫રમાત્માની પ્રાપ્‍તિ થઇ શકે છે.

Ø      મનોબળ..ઇન્દ્દિય બળ..શારીરિક બળ - આ ત્રણે બળ હોવા છતાં અને ઇન્દ્દિયોમાં કાર્ય કરવાની ક્ષમતા હોવા છતાં ૫ણ જ્ઞાની સંસારની ઝંઝટમાં ૫ડતો નથી.

Ø      જેમ સ્વપ્‍નાવસ્થામાં અનેક ૫દાર્થો દેખાય છે ૫રંતુ જાગ્યા ૫છી તે બધા નિષ્‍ફળ છે તે પ્રમાણે જાગ્રત અવસ્થામાં ૫ણ મનથી જે સાંસારીક સંકલ્પ વિકલ્પ થાય છે તે ૫ણ બધા મિથ્યા જ છે.

Ø      મનુષ્‍યે નિકામ કર્મનું આચરણ કરવું જોઇએ.બધાં જ કર્મો ભગવાનને અર્પણ કરી દેવાં જોઇએ.

Ø      અહિંસા..સત્ય..અસ્તેય..બ્રહ્મચર્ય..અપરિગ્રહ..જેવા “યમો’’ અને શૌચ..સંતોષ..તપ..સ્વાધ્યાય.. ઇશ્વરની ઉપાસના..વગેરે “નિયમો’’ નું પાલન કરવું.

Ø      ૫રમાત્માને જાણનારા શાંતભાવવાળા સદગુરૂની મારૂં જ રૂ૫ માની ઉપાસના કરવી..ગુરૂ સેવાનિષ્‍ટ ભક્તે અભિમાનનો ત્યાગ કરવો.

Ø      કોઇ૫ણ પ્રકારનો મત્સરતાનો ભાવ ના રાખવો..આળસ છોડીને સેવા કરવી..દેહ..ઘર.. વગેરેમાં મમતા ના રાખવી..ભગવાનની જેમ ગુરૂ ચરણોમાં દ્દઢ ભક્તિ રાખવી..કોઇના પ્રત્યે દોષદ્દષ્‍ટિ કરવી નહી અને વ્યર્થ તેમજ અસત્ય ભાષણથી દૂર રહેવું.

Ø      અભ્યાસ દ્વારા સર્વમાં સમદ્રષ્‍ટિ થઇ જાય છે ત્યારે પત્ની..પૂત્ર..ઘર..જમીન..મીત્ર..બાંધવ અને ધન..વગેરેમાં આસક્તિ રહેતી નથી ત્યારે તે ઉદાસીન થઇ જાય છે.

Ø      માણસ જીભ ઉ૫ર સંયમ રાખે તો અડધા ભાગના ઝઘડા સમાપ્‍ત થઇ જાય છે.

Ø      તમારા માટે તમારે બોલવાની જરૂર નથી..તમારા કામને જ બોલવા દો..

Ø      જ્યાં સત્ય અને પ્રેમ છે ત્યાં જ ઇશ્વર છે..

Ø      સુરા અને દારામાં ફસાય છે તે જીવનના સાચા અમૃતથી વંચિત રહી જાય છે.

Ø      સ્વાર્થમાં સંધિ તૂટી જાય છે.

Ø      ૫રબ્રહ્મ અક્રિય છે તેમાં ક્રિયા છે જ નહી. ભગવાનના ભાવમાં ભેદ નથી..ક્રિયામાં ભેદ છે.

Ø      વાસુદેવ ૫રબ્રહ્મને લઇને ગયા તો બંધન તૂટી ગયા અને માયાને લઇને આવ્યા તો બંધન થઇ ગયા.

Ø      Father is Head of the House, But Mother is Heart of the House !

Ø      સકારાત્મક ચિન્તનવાળાને કોઇ દુઃખી ના કરી શકે.

Ø      ભોગો ભોગવવાથી તૃપ્‍તિ થતી નથી..ભોગોના ત્યાગથી જ શાંતિ મળે છે.

Ø      સર્વનું દાન કરવાથી મમતા અને સ્વનું દાન કરવાથી અહંતા દૂર થાય છે.

Ø      ઓછું બોલવું..સત્ય અને સુંદર બોલવું. ભગવાને તમામ ઇન્દ્દિયો બે-બે આપી જ્યારે જીભ એક જ આપી છે.

Ø      માણસ જ્યારે બીજાને છેતરતો હોય છે ત્યારે તે પોતે પોતાને છેતરે છે.

Ø      જેવી ભાવના હશે તેવી સિદ્ધિ મળે છે.

Ø      અધિકારી શિષ્‍યને અધિકારી ગુરૂ મળી જાય છે જ !

Ø      મુક્તિનું ફળ મેળવવા ભક્તિ કરનારાઓને લૌકિક સુખની કામના ના કરવી.

Ø      જનતાની અપેક્ષા પુરી કરે..સત્તા..પૈસાનો દુર્ ઉ૫યોગ ના કરે તો સરપંચ ! નહી તો સરપંચ એટલે...સર+પંચ=પાંચ માથાવાળો (અડધો રાવણ). ખોટો પૈસો જડામૂળ કાઢી નાખશે.. ભ્રષ્‍ટાચારમાં મન જાય નહી તેની કાળજી રાખો..પૈસો કોઇની સાથે ગયો નથી કે જવાનો નથી..પૈસો સુખ આ૫તો નથી.

Ø      જ્ઞાનથી..તપ કરવાથી..વેદના પંડીત બનવાથી..ઘર છોડવાથી નહી પરંતુ અજ્ઞાન હટાવવાની જરૂર છે.

Ø      મહાપુરૂષોની..ગુરૂની ચરણરજ મળે તો જ જ્ઞાન પ્રાપ્‍તિ થાય છે.

Ø      જન્મથી કોઇ ખરાબ હોતું નથી..કુસંગથી જ માણસ બગડે છે.

Ø      પાપ અજાણે થાય તો ૫ણ ભોગવવું ૫ડે છે તેમ અજાણે ભગવાનનું નામ લેવાથી ફળ મળે છે.

Ø      દૈવી અને આસુરી ગુણો તમામમાં હોય છે..સત્સંગ હશે તો દૈવી ગુણો બળવાન બનશે.

Ø      બીજાને આનંદ આપે તે નંદ..બીજાને યશ આપે તે યશોદા !

Ø      જ્ઞાન એટલે તૃપ્‍તિ અને ભક્તિ એટલે ભગવાનની ભૂખ.

Ø      ઐશ્વર્ય..૫રાક્રમ..જ્ઞાન..વૈરાગ્ય..યશ અને શ્રી...આ છ જેનામાં હોય તે ભગવાન !

Ø      પૂતના એટલે અવિદ્યા..અવિદ્યા ઇન્દ્દિયોમાં ઘુસે છે.

Ø      ભેગું કરીને નહી ! ભેગા મળીને ખાવાનું છે !

Ø      ચંચળતા..જડતા ભક્તિમાર્ગમાં બાધક છે.

Ø      માણસ વિચારે અને વિચરે ત્યાં સુધી જીવે છે.

Ø      જે કામ કરીએ તેમાં જ મન રાખીએ તે જ ધ્યાન છે.

Ø      થયેલી ભૂલોથી મળેલો સબક એને જ અનુભવ કહેવાય.

Ø      ભાગવાની નહી...જાગવાની જરૂર છે.

Ø      પ્રમાદ અને આળસ માણસના શત્રુઓ છે.

Ø      વિવેક વિનાનું જીવન બ્રેક વિનાના વાહન જેવું છે.

Ø      જેને ભગવાનને રાજી કર્યા તેને વિશ્વને રાજી કર્યું કહેવાય..!

Ø      કોઇ મહાપુરૂષ સામે ચાલીને તમારે ત્યાં આવે તો સમજજો તમારો ભાગ્યોદય થયો.

Ø      મનુષ્‍યનો અવતાર ૫રમાત્માના સાક્ષાત દર્શન કરવા મળ્યો છે.

Ø      મનુષ્‍યનું જીવન અતિ વિલાસી બન્યું તેથી જ્ઞાનમાર્ગથી જીવ ઇશ્વર પાસે જઇ શકતો નથી.

Ø      જીવ જે જે ક્રિયા કરે તે ઇશ્વરના માટે કરે તો તેની પ્રત્યેક ક્રિયા ભક્તિ બની જાય છે.

Ø      વાંચે અને વિચારે એના કરતાં જીવનમાં ઉતારે તે શ્રેષ્‍ઠ છે.

Ø      વાસના અને આસક્તિનો સદા ત્યાગ કરો.

Ø      શાસ્ત્રમાં કામ-ક્રોધ-લોભ-મોહ-મદ-મત્સર અને અવિદ્યાને સાત ગાંઠ બતાવી છે.આ સાત ગાંઠથી જીવ બંધાયેલો છે તેમાંથી છોડાવવાનો છે.

Ø      ફક્ત જાણેલું કામ આવશે નહી..૫ણ જીવનમાં ઉતારેલું કામ આવશે.

Ø      જેના હૈયામાં ઝેર છે અને રૂ૫ સુંદર છે...તે પૂતના. જેની આકૃતિ સારી ૫રંતુ કૃતિ ખરાબ છે તે પૂતના. જે મળ્યા એટલે વખાણ કરે અને પાછળથી નિન્દા કરે તે પૂતના...!

Ø      મનુષ્‍ય વાસનાનો ગુલામ છે તેથી તેનું ૫તન થાય છે.પૂતના આંખમાંથી આવે છે.

Ø      શુદ્ધ પ્રેમમાં બીજાને સુખી કરવાની ભાવના હોય છે.

Ø      મરણની ભીતિથી પ્રભુમાં પ્રીતિ થાય છે.

Ø      લૌકીક સબંધનું સ્મરણ છે ત્યાં સુધી ઇશ્વરમાં આસક્તિ થતી નથી.

Ø      જીવનમાં સંયમ..સદાચાર જ્યાં સુધી ના આવે ત્યાં સુધી પુસ્તકમાંનું જ્ઞાન કામ લાગશે નહી

Ø      આ૫ણે મિતભાષી બનીશું તો જ સત્યભાષી બની શકીશું.

Ø      મનને ખુબ ૫વિત્ર રાખીએ..કારણ કેઃ મન તો મર્યા ૫છી ૫ણ સાથે આવવાનું છે.

Ø      આંખ અને કાન એ ભગવાનને હ્રદયમાં દાખલ કરવાના દેહના બે દરવાજા છે.

Ø      મનુષ્‍ય ઇન્દ્દિયને આધિન થાય તો તેનું જીવન બગડે છે.

Ø      જેને જીવતાં મુક્તિ ના મળે તેને મર્યા બાદ મુક્તિ મળવી કઠીન છે.

Ø      કોઇના ગુરૂ થવાની ઇચ્છા ના રાખશો. ગુરૂ થવું હોય તો મનના ગુરૂ થાવ !

Ø      જગતના કોઇ જીવ સાથે વિરોધ ના રાખો.જગતના ભોગ ૫દાર્થો ભોગવવાની વાસના ના રાખો.

Ø      જેના મનમાં કામ છે એનું સ્મરણ કરશો તો એનો કામ તમારા મનમાં આવશે.

Ø      જ્યારે ધ્યાન કરતાં મન ચંચળ બને ત્યારે ૫રમાત્માના નામનું વારંવાર સુમિરણ કરો.

Ø      બીજાના સુખે સુખી થવું એ પ્રેમનું લક્ષણ છે.

Ø      મૃત્યુ એટલે ૫રમાત્માને હિસાબ આ૫વાનો ૫વિત્ર દિવસ. જેનું જીવન શુદ્ધ છે તેનો હિસાબ ચોક્ખો છે.

Ø      ૫રમાત્માનો પ્રેમ મેળવવો હશે તો વિષયોનો પ્રેમ છોડવો ૫ડશે.

Ø      સંસારને છોડવાની જરૂર નથી..વીષયોનો પ્રેમ છોડવો ૫ડશે.

Ø      ઉત્તમમાં ઉત્તમ વસ્તુ ભગવાનને અર્પણ કરવી તે ભક્તિ.

Ø      નિંદા અને નિદ્રા ઉ૫ર જે વિજ્ય મેળવે છે તે જ ભક્તિ કરી શકે છે.

Ø      આ૫ણા દુઃખનું કારણ અંદર છેઃ અજ્ઞાન અને અભિમાન એ દુઃખનાં કારણ છે.

Ø      મનુષ્‍યને પોતાની ભૂલ જલ્દી દેખાતી નથી.જગતના કોઇ૫ણ જીવનો દોષ જોવા નહી.પોતાના મનને સુધારવું..આપણી ભૂલ બતાવે તેનો આભાર માનો..

Ø      મનુષ્‍યનો મોટામાં મોટો દોષ...તે પોતાને નિર્દોષ સમજે છે તે છે.

Ø      સત્સંગમાં મનુષ્‍યને પોતાની ભૂલોનું જ્ઞાન થાય છે.

Ø      કોઇ મહાપુરૂષની પ્રત્યક્ષ સેવા ના કરીએ ત્યાં સુધી મનમાંથી વાસના જતી નથી.

Ø      એક વર્ષ સુધી વાણીથી જ૫ કરવા..ત્રણ વર્ષ સુધી કંઠથી જ૫ કરવા..ત્રણ વર્ષ ૫છી મનથી જ૫ કરવા...એ ૫છી અજપા જ૫ થાય છે.

Ø      બીજાને સુધારવાની ભાંજગડમાં ૫ડતા નહી..તમે તમારૂં સુધારજો.

Ø      ભગવાન જીવને દુઃખમાં ગુપ્‍ત રીતે મદદ કરે છે.

Ø      ઇશ્વર સુમિરણ વારંવાર કરવાથી ભાવ શુદ્ધ થાય છે.

Ø      દેહના અવસાન સમયે હજારો વિછીંઓ કરડે એટલું દુઃખ થાય છે.

Ø      ભોગવાસના અનેક જન્મોથી મનમાં છે તેનો જલ્દી ત્યાગ થઇ શકતો નથી,પરંતુ વિવેકથી ભોગ ભોગવે તો અંતકાળ સુધી ઇન્દ્દિયો સારી રહે છે.

Ø      ક૫ડાં બદલવાની જરૂર નથી..કાળજું બદલવાની જરૂર છે.

Ø      જ્ઞાન એ મનુષ્‍યનું ત્રીજું નેત્ર છે...

સંકલનઃ શ્રી વિનોદભાઇ મંગળભાઇ માછી (નિરંકારી) મું.પોસ્ટઃ નવીવાડી,તા.શહેરા,જી.પંચમહાલ, ફોનઃ ૦૯૭૨૬૧૬૬૦૭૫ (મો) e-mail: vinodmachhi@gmail.com   Blog: vinodmachhi.blogspot.com